Malapit nang Magbakasyon!!!

Malapit na namang matapos ang isang taon ng paghihirap sa pag-aaral.
Yehey, nakatapos na ako ng isang taon sa college!
3 taon pa...

Ahahaha, ang saya ko kanina...
Nakita ko yung kras ko!
Ahahaha, at nalaman ko pang magkakasama kami uli bukas!

Hay, bukas pupunta kami sa burol ng isang kakilala.
Sayang, kung nabigyan pa sana ng pagkakataon, masnakilala ko pa sana siya.
Pero kahit papa'no medyo nalungkot at nanghinayang din ako sa pagkawala niya.

Sa tingin ko yun ang isang kagandahan ng wala kang masyadong kakilala.
Hindi ka masayadong masasaktan 'pag nawala sila.

Maaaring sabihin ng iba na malungkot naman ang ganoong buhay.
Walang kaibigan...
Walang mamahalin...
At walang magmamahal.

Pero kung walang mga bagay na magpapalungkot sa isang tao, hindi siya malulungkot, 'di ba?

Kung walang mga bagay na makapagpapasakit sa kanyang kalooban, masasaktan ba siya?

Ngunit imposible ang ganoon...
Kasama na sa pagiging tao ang masaktan, ang malungkot.

Kaya nga ayaw ko nang maging tao e...

Ayaw kong malungkot, ayaw kong makakita ng mga taong nalulungkot.
Ngunit sa ganitong klase ng mundo, imposible ang ganoon.
Walang taong nabubuhay na laging masaya...
At 'yon ang nakakalungkot sa pagiging tao...

Kailangang bumalik sa realidad, ang tao ay isang malungkot na nilalalang.
Kahit maging masaya siya, darating at darating pa rin ang panahong magiging malungkot siya.
Nakakatakot maging isang tao.

Kaya kapag may pagkakataon ka para maging masaya, 'wag mo nang pakawalan.

Minsan lang maging masaya ang isang tao, tulad ko...
Kelan ba ako naging masaya?

'Eto na naman...mag-iisip muna ako.

Ahahaha, kanina masaya ako kasi nakita ko ang kras ko.
Pero ngayon malungkot na ako.

'Di kaya isang ilusyon lang ang pagiging masaya?





...itulog mo na lang 'yan...